دیشب حدودأ ساعت ۱۰ شب بود که به طور اتفاقی روی موج ۹۷.۳ اف‌ام در لندن با برنامه گسترده‌ترین بحث در لندن که توسط آنتونی دیویس اجرا میشد آشنا شدم .بحث در بار لیبی بود و همراه با گزارشات مستقیم از طرابلس و میدان سبز.
نظرات بسیار متفاوتی ارایه شد و در حین بحث صحبت یکی از مقامات دولت قذافی پخش شد که غرب و ناتو را مسول کشتاری میدانست که به شب گذشته امشب و فردا در طرابلس خواهد شد !!!
اینجا بود که کمی در حس حسادتی که این اخبار در من ایجاد کرده بود تردید کردم .بحث با صحبتهای خانم دکتری که گویا چند سال پیش فیلم برای قذافی ساخت بود ادامه یافت و نکته جالب در سخنان ایشان از نظر من تعریفی بود که در ارتباط با خاور میانه ارائه میداد البته گمان می‌کنم که خود میدانست که نباید نام ایران را در کنار سایر کشور‌های همجوار بیاورد چرا که طبق تعریف ایشان خاور میانه از یک سری کشور‌های عقب افتاده و متشکل از قبائل و طأئفه های متعدد تشکیل شده و نگرانی عمده نحوه برخورد قبائل با یکدیگر برای کسب قدرت و چگونگی اداره کشور بود .
اینجا بود که بیشتر به فکر فرو رفتم ،من این تعریف از خاور میانه را نمیشناسم ؟!!!!آیا واقعیت دارد ؟!۱
با این مقدمه می‌خواهم بگویم که اگر چه به خاطر تغییرات سریعی که در حد حاکمیت‌ها در کشور‌های عربی صورت گرفته به آنها حسودی می‌کنم ولی به راهی که رفته‌اند هرگز .؟(مصر این وسعت استثنا است )آیا اگر دیشب این اتفاق در ایران می‌‌افتاد به همین صورتی که در چند ماه اخیر در لیبی اتفاق افتاد یا اگر اتفاقاتی که در سوریه در جریان است در ایران ایجاد شود ،من راضی خواهم بود؟
گمان نمیکنم من نمیخواهم رامتین را حین حمل کلاشینکف ببینم !من نمیخواهم ریحانه را در قبرستان ملاقات کنم ،من به دنبال زندگی بهتری برای هم وطنان هستم نه به دنبال مرگ
آیا اساسا اتفقاتی که در لیبی افتاد قابل مقایسه با ایران هست ؟آیا ایران راه سوریه را انتخاب میکند ؟
نه ،نه تنها فکر نمیکنم که این اتفاق بیفتد بلکه آرزوی آنرا هم ندارم .در ابتدای قرن ۲۰ فقط ۵ کشور مستقل در اسیا داشتیم و به جز دوره کوتاهی که عملا جز امپراطوری اسلامی بودیم, سابقه حضور در جهان به عنوان یک ملت را تا هزاران سال پیش یدک میکشیم .ما یک ملتیم با حافظه تاریخی چندین هزار ساله،ما خواه یا ناخواه از این تجربه تاریخی ،حافظه و دانش تاریخی اندوخته کرده ایم و بر مبنای تجربه‌های هزاران ساله فرهنگی خود و چند صد ساله تاریخ مدرن سیاسی خود تصمیم میگیریم و همیشه نشان داده ایم که با کمترین هزینه بیشترین نتیجه را گرفته ایم .البته بسیاری جاها هم اشتباه کردیم،اما کسی یا ملت بدون اشتباهی سراغ دارید؟
(افغان‌ها در ۴ جنگ بیش از ۸۰ هزار انگلیسی را کشتند و همیشه مارا به خاطر تسلیم با ۷ کشتهدر جنگ دوم جهانی ترسو نامیدند ،ولی این ماییم که پیروز تاریخیم نه آنها حد اقل مو اقل موفقتر از آنها )در همین تاریخ سیاسی معاصر خود از زمان ناصر الدین شاه تا سال ۵۷ این ملت ۴ پادشاه را بیرون کرده یک پادشاه را کشته و ۲ کودتا و ۲ جنگ جهانی رو پشت سر گذاشته و کلا کمتر از کشته شدگان چند ماه اخیر در سوریه یا لیبی کشته داده است .
و از نظر من به این دلیل که ما اگر چه در خاور میانه زندگی می‌کنیم اما ما یک ملت بود و هستیم نه قبیل و طأئفه و تبار ،و این حافظه تاریخی به ما یاد داده که حتا با خون خوارترین متجاوزین هم طوری رفتار کنیم که کمترین هزینه را بدهیم
قطعاً جمهوری اسلامی بحث خاصی در تاریخ ایران است .هرگز سبعیت و درندگی سالهای حاکمیت جمهوری اسلامی از خاطره تاریخی ما پاک نخواهد شد و اساسا طبیعت این حاکمیت با روح صلح جوی ملتی که طی ۵۰۰ سال اخیر به هیچ کشوری تجاوز نکرده تفاوت‌های اساسی دارد و دقیقا چون همیشه ملت ایران دشمنان را در خود و فرهنگ غنی و تاریخی خود استحاله کرده است اینکار را با جمهوری اسلامی هم کرد .
به این نظام فرسوده نگاه کنید .آیا هیچ شباهتی به جمهوری اسلامی دهه شصت دارد ؟عمیقا معتقد‌ام که اگر چه هنوز هم بر خشونت بدوی که از سوی نظام اعمال میشود هیچ نسبتی با مردم و فرهنگ مردم ایران ندارد اما همین فرهنگ خشن و ضدّ انسانی جمهوری اسلامی هم متأثر از فرهنگ عمومی و به روز بودن مردم ایران علی رغم همه راه بندان‌های فرهنگی حاکمیت ،باعث شده است که حکومت از اعمال خشونت افسار گسیخته پرهیز کند ،وگرنه بنا به اعتقادات مذهبی خاص این گروه از حاکمیت کشتن آدمها به سادگی دادن فتوای خمینی در سال شصت بود.
من آرزوی تغییر برای کشورم را دارم اما به لیبی حسودی نمیکنم .آنها دیشب یک گام در جاده ای بر داشتند که اجداد من و شما ۲۵۰۰ سال پیش برای ساختن یک ملت آغاز کرده بودند .اگر چه این روزها تغییرت سریع صورت می‌گیرد و من امیدوارم که گام‌های شناخت هویت ملی خود را به درستی بردارند(اگر چه مطمئن نیستم که همه این کشور‌های تازه ساز که در واقع مجموعه قبیله‌ها هستند قادر به اینکار باشند ) تا به جای که ما امروز ایستاده‌ایم برسند وقت بسیار است
به امید روزی که حفظ تاریخی و عقل جمعی ملت ایران بهترین راه کار برای عبور از نظام اسلامی یافته و آنرا عملی کند و نظام اسلامی با نظامی دمکراتیک و مدرن عوض شود ،امیدوارم اتفقاتی که دیشب در طرابلس افتاد و نابودی که طی چند ماه اخیر در زیر ساخت‌های لیبی اتفاق افتاد هرگز برای ما پیش نیاید که نخواهد آمد
ترجیح می‌دهم ریحانه با زلفان آشفته خود به جنگ سیاه اندیشان حکم برود تا رامتین با کلاشینکف .
نظرات بسیار متفاوتی ارایه شد و در حین بحث صحبت یکی از مقامات دولت قذافی پخش شد که غرب و ناتو را مسول کشتاری میدانست که به شب گذشته امشب و فردا در طرابلس خواهد شد !!!
اینجا بود که کمی در حس حسادتی که این اخبار در من ایجاد کرده بود تردید کردم .بحث با صحبتهای خانم دکتری که گویا چند سال پیش فیلم برای قذافی ساخت بود ادامه یافت و نکته جالب در سخنان ایشان از نظر من تعریفی بود که در ارتباط با خاور میانه ارائه میداد البته گمان می‌کنم که خود میدانست که نباید نام ایران را در کنار سایر کشور‌های همجوار بیاورد چرا که طبق تعریف ایشان خاور میانه از یک سری کشور‌های عقب افتاده و متشکل از قبائل و طأئفه های متعدد تشکیل شده و نگرانی عمده نحوه برخورد قبائل با یکدیگر برای کسب قدرت و چگونگی اداره کشور بود .
اینجا بود که بیشتر به فکر فرو رفتم ،من این تعریف از خاور میانه را نمیشناسم ؟!!!!آیا واقعیت دارد ؟!۱
با این مقدمه می‌خواهم بگویم که اگر چه به خاطر تغییرات سریعی که در حد حاکمیت‌ها در کشور‌های عربی صورت گرفته به آنها حسودی می‌کنم ولی به راهی که رفته‌اند هرگز .؟(مصر این وسعت استثنا است )آیا اگر دیشب این اتفاق در ایران می‌‌افتاد به همین صورتی که در چند ماه اخیر در لیبی اتفاق افتاد یا اگر اتفاقاتی که در سوریه در جریان است در ایران ایجاد شود ،من راضی خواهم بود؟
گمان نمیکنم من نمیخواهم رامتین را حین حمل کلاشینکف ببینم !من نمیخواهم ریحانه را در قبرستان ملاقات کنم ،من به دنبال زندگی بهتری برای هم وطنان هستم نه به دنبال مرگ
آیا اساسا اتفقاتی که در لیبی افتاد قابل مقایسه با ایران هست ؟آیا ایران راه سوریه را انتخاب میکند ؟
نه ،نه تنها فکر نمیکنم که این اتفاق بیفتد بلکه آرزوی آنرا هم ندارم .در ابتدای قرن ۲۰ فقط ۵ کشور مستقل در اسیا داشتیم و به جز دوره کوتاهی که عملا جز امپراطوری اسلامی بودیم, سابقه حضور در جهان به عنوان یک ملت را تا هزاران سال پیش یدک میکشیم .ما یک ملتیم با حافظه تاریخی چندین هزار ساله،ما خواه یا ناخواه از این تجربه تاریخی ،حافظه و دانش تاریخی اندوخته کرده ایم و بر مبنای تجربه‌های هزاران ساله فرهنگی خود و چند صد ساله تاریخ مدرن سیاسی خود تصمیم میگیریم و همیشه نشان داده ایم که با کمترین هزینه بیشترین نتیجه را گرفته ایم .البته بسیاری جاها هم اشتباه کردیم،اما کسی یا ملت بدون اشتباهی سراغ دارید؟
(افغان‌ها در ۴ جنگ بیش از ۸۰ هزار انگلیسی را کشتند و همیشه مارا به خاطر تسلیم با ۷ کشتهدر جنگ دوم جهانی ترسو نامیدند ،ولی این ماییم که پیروز تاریخیم نه آنها حد اقل مو اقل موفقتر از آنها )در همین تاریخ سیاسی معاصر خود از زمان ناصر الدین شاه تا سال ۵۷ این ملت ۴ پادشاه را بیرون کرده یک پادشاه را کشته و ۲ کودتا و ۲ جنگ جهانی رو پشت سر گذاشته و کلا کمتر از کشته شدگان چند ماه اخیر در سوریه یا لیبی کشته داده است .
و از نظر من به این دلیل که ما اگر چه در خاور میانه زندگی می‌کنیم اما ما یک ملت بود و هستیم نه قبیل و طأئفه و تبار ،و این حافظه تاریخی به ما یاد داده که حتا با خون خوارترین متجاوزین هم طوری رفتار کنیم که کمترین هزینه را بدهیم
قطعاً جمهوری اسلامی بحث خاصی در تاریخ ایران است .هرگز سبعیت و درندگی سالهای حاکمیت جمهوری اسلامی از خاطره تاریخی ما پاک نخواهد شد و اساسا طبیعت این حاکمیت با روح صلح جوی ملتی که طی ۵۰۰ سال اخیر به هیچ کشوری تجاوز نکرده تفاوت‌های اساسی دارد و دقیقا چون همیشه ملت ایران دشمنان را در خود و فرهنگ غنی و تاریخی خود استحاله کرده است اینکار را با جمهوری اسلامی هم کرد .
به این نظام فرسوده نگاه کنید .آیا هیچ شباهتی به جمهوری اسلامی دهه شصت دارد ؟عمیقا معتقد‌ام که اگر چه هنوز هم بر خشونت بدوی که از سوی نظام اعمال میشود هیچ نسبتی با مردم و فرهنگ مردم ایران ندارد اما همین فرهنگ خشن و ضدّ انسانی جمهوری اسلامی هم متأثر از فرهنگ عمومی و به روز بودن مردم ایران علی رغم همه راه بندان‌های فرهنگی حاکمیت ،باعث شده است که حکومت از اعمال خشونت افسار گسیخته پرهیز کند ،وگرنه بنا به اعتقادات مذهبی خاص این گروه از حاکمیت کشتن آدمها به سادگی دادن فتوای خمینی در سال شصت بود.
من آرزوی تغییر برای کشورم را دارم اما به لیبی حسودی نمیکنم .آنها دیشب یک گام در جاده ای بر داشتند که اجداد من و شما ۲۵۰۰ سال پیش برای ساختن یک ملت آغاز کرده بودند .اگر چه این روزها تغییرت سریع صورت می‌گیرد و من امیدوارم که گام‌های شناخت هویت ملی خود را به درستی بردارند(اگر چه مطمئن نیستم که همه این کشور‌های تازه ساز که در واقع مجموعه قبیله‌ها هستند قادر به اینکار باشند ) تا به جای که ما امروز ایستاده‌ایم برسند وقت بسیار است
به امید روزی که حفظ تاریخی و عقل جمعی ملت ایران بهترین راه کار برای عبور از نظام اسلامی یافته و آنرا عملی کند و نظام اسلامی با نظامی دمکراتیک و مدرن عوض شود ،امیدوارم اتفقاتی که دیشب در طرابلس افتاد و نابودی که طی چند ماه اخیر در زیر ساخت‌های لیبی اتفاق افتاد هرگز برای ما پیش نیاید که نخواهد آمد
ترجیح می‌دهم ریحانه با زلفان آشفته خود به جنگ سیاه اندیشان حکم برود تا رامتین با کلاشینکف .
No comments:
Post a Comment